Waar gaat de tijd toch heen?
Ik merk dat ik minder gedaan krijg dan ik wil. En ook als ik om me heen kijk dan lijkt het of andere mensen
veel meer doen dan ik. Iedereen lijkt de dagen rijkelijk te vullen met werk, kinderen, hobby’s, sporten, familie, vakanties en relaties. Ik ben meestal halverwege mijn to-do lijstje als de dag voorbij is. Terwijl eigenlijk genoeg tijd heb, zou je denken. Hoe komt het toch dat de tijd zo aan mij voorbijvliegt? Ben ik gewoon lui, of is er iets anders aan de hand?
Een tijdje geleden las ik een artikel over crip time. En dat maakte voor mij een heleboel duidelijk. Ik ben niet lui, ik ben eigenlijk behoorlijk lekker bezig. Misschien niet met de dingen waar mijn leeftijdsgenoten bezig zijn. Of waarmee ik zelf een aantal jaar geleden bezig was. Maar toch: lekker bezig.
Crip time
Crip time is een concept wat zich lastig laat vertalen naar het Nederlands. Als je het letterlijk vertaalt
betekent het ‘kreupel tijd’. Om eerlijk te zijn vind ik deze vertaling niet erg pakkend of sexy. Dus ik houd het bij crip time. Van origine wordt hiermee de tijd bedoeld, die je besteed aan bezig zijn met ziek zijn. Denk hierbij aan alle ritjes naar het ziekenhuis en afspraken met artsen, de afspraken bij de fysiotherapeut, maar ook de tijd die je neemt om je oefeningen te doen. De tijd dat je moet rusten en liggen om bij te komen en de extra uren die je in je bed of de bank doorbrengt omdat je minder efficiënt slaapt als je pijn of ontstekingen hebt. Maar denk ook aan de tijd die je bezig bent met het haalbaar te maken van activiteiten zoals huishoudelijke taken, uitjes of vakanties. En ga zo maar door.
Meer erkenning en voldoening
Als ik door de bril van crip time naar mijn dagen kijk dan zie ik dat mijn dagen eigenlijk heel rijk gevuld zijn. Misschien niet met de dingen waarvan ik ooit had verwacht mijn dagen te vullen maar toch een gevulde
dag. Door deze realisatie voel ik me veel meer voldaan en tevreden. Het geeft me een goed gevoel om actief
te zorgen voor mijn lijf en te investeren en daarmee een zo gezond mogelijke toekomst. En dat kost bij mij nu
eenmaal best wel veel tijd.
Toen ik net afgekeurd raakte vertelde ik aan mijn vrienden voor de grap dat ik vanaf nu af aan niet meer
in loondienst werk maar dat ik door de overheid word betaald om patiënt te zijn. Dit was toen een grapje maar
eigenlijk is dit natuurlijk de waarheid. Patiënt zijn is een behoorlijk tijdrovende bezigheid en qua inspanningen behoorlijk te vergelijken met een betaalde baan. Het geeft mij een goed gevoel dat wij als maatschappij erkennen dat ziek zijn enorm veel tijd kost. Ondanks dat ik dat zelf niet altijd door heb.
De tijd is niet langer lineair
Wat mij ook opvalt is dat de tijd niet meer lineair lijkt te lopen. Soms raast deze als een wervelwind aan mij voorbij en soms dikt deze in tot een stroperige brei die nauwelijks voorbij lijkt te gaan. Waar ik eerder goed kon inschatten hoeveel actieve uren in een dag of week ik had, is dat nu vaak een verrassing. Neem nu als voorbeeld het schrijven van dit artikel. Dit had ik op een veel eerder tijdstip In de week gepland. Maar toen ik op het geplande tijdstip achter mijn laptop kroop voelde mijn hoofd zo wazig van de hersenmist dat ik heb gekozen om het schrijven van het artikel uit te stellen. Het flexibel om moeten gaan met mijn agenda past niet zo erg in onze westerse cultuur. Maar wel in het leven volgens crip time. Als ik een ding geleerd heb is dat het leven een stuk aangenamer is als je leeft volgens je eigen tijd. Dus ik ga straks weer even op de bank zitten voor een kopje thee met crip time.
Verder lezen? Lees het artikel van Thriving Magazine.