Toen ik twee jaar geleden aan het einde van mijn psychologische behandeling zat, vroeg mijn behandelaar: ‘Marja, wat zijn eigenlijk je dromen? Wat zou je graag nog in je leven willen doen? Ongeacht je beperkingen of reuma?’ Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Want als ik echt luisterde naar mijn hart, wilde ik twee dingen: columns schrijven en presenteren. Wat ik toen niet wist, was dat dit het begin was van een pad waarvan ik nooit dacht dat ik het zou gaan bewandelen. En zo zat ik ineens in een studio.
Niet lang daarna zit ik op de bank bij een vriendin en gaat het gesprek al snel over mijn behandeling. ‘Heb je iets aan het traject gehad?’, vraagt ze. Ik vertel haar hoe fijn mijn behandeling was en dat ik samen met mijn psycholoog dromen heb uitgeschreven. Mijn vriendin luistert geduldig, waarna haar gezicht ineens opklaart. ‘Weet je zeker dat dit je droom is? Presenteren?’ ‘Ja, ik zou dat heel graag willen doen, binnen de grenzen van mijn mogelijkheden natuurlijk’, zeg ik enthousiast.
‘Nou’, zegt ze, ‘ik heb goede contacten met de hoofdredacteur van de lokale omroep hier. En ik weet dat hij naar naar presentatoren op zoek is’, zegt mijn vriendin. ‘Wacht, ik stuur hem direct een berichtje of je op gesprek mag komen’.
Zo gezegd zo gedaan en niet snel daarna had ik ineens nieuw vrijwilligerswerk naast mijn blog en de columns voor de CNO-SCCH vereniging. Ik begon als verslaggever, dacht mee aan programma’s en nam de social media voor mijn rekening. Voor ik het wist produceerde ik ook nog programma’s, werd ik begeleid door een presentatiecoach en mocht ik eindelijk presenteren. Mijn droom kwam uit!
Ik kreeg zoveel mentale energie van dit vrijwilligerswerk. Voor ik het wist draaide ik meer uren dan ik aankon. En dat was… niet goed.
Bezorgde ogen
En het gekke is: zelf weet ik heel goed hoe het werkt. Hoe ik mijn belasting en belastbaarheid in balans moet houden. Hoe ik ervoor moet zorgen dat ik niet uitval. Maar toch lukte het me in die periode niet om dat te doen. Ik vond het werk bij de omroep gewoon veel te leuk. Daarnaast wilde ik mijn volgers van ReumaLeeft niet teleurstellen en postte ik nog steeds structureel nieuwe blogs en berichten op mijn website en socials. Want ook dát vond ik leuk: schrijven.
‘Practice what you preach’ is een veel gebruikt gezegde, maar daar hield ik me helemaal niet aan. Ook ik, de deskundige, worstelde met mijn belasting en belastbaarheid. Ik ging veel te veel over mijn grenzen heen en was fysiek niet meer in balans. Wat ik wil, was nu eenmaal niet wat ik kon doen. Maar toch ging ik door.