Het heeft even geduurd voordat ik na mijn scheiding weer klaar was om te daten. Toch aarzelde ik om actief op zoek te gaan naar een leuke man. Want wie staat er nu te wachten op een afgekeurde vrouw met reuma?
Nooit gedacht: bijna veertig en op Tinder
Toen ik net twintig jaar oud was, leek veertig nog ver weg. Alle tijd dus om een man te vinden, een huis te kopen en kinderen te krijgen. Maar het leven liep anders dan ik had gedacht. Bijna veertig, geen man, huis of kinderen. En dat niet alleen: ik ben zelfs volledig afgekeurd en enorm beperkt door mijn reuma.
Het heeft dan ook even geduurd voordat ik ervoor openstond om weer te gaan daten. Ik had namelijk tal van vragen. Zouden mannen mij op mijn huidige situatie afwijzen – de afgekeurde beperkte? En hoe kon je dat ter sprake brengen? Ik ben namelijk leuker in het echt dan op papier. Terwijl de eerste vraag als je met mensen in gesprek bent toch vaak is wat je in je dagelijks leven of voor je werk doet. Aangezien ik best een openbaar leven leid, met alles wat ik schrijf voor ReumaLeeft, kan ik daar ook niet echt een algemeen verhaal van maken. Ik bedoel, als je googelt op Marja en mijn woonplaats, kom je direct op mijn website uit.
Dus hoe ging ik dit aanpakken? En nog belangrijker: hoe ging ik überhaupt een man vinden, middenin een lockdown?
“Ga op Tinder”, spoorde mijn vriendin me aan. Ik zou namelijk niet de eerste zijn die daar haar geluk in de liefde zou vinden. Maar ondanks de vele succesverhalen, trok het me toch niet. Want hoe kun je weten, puur afgaand op een foto, of iemand leuk is? Sommige mannen zijn misschien niet zo heel knap, maar hebben zo’n enorm charisma dat ze wel leuk zijn om mee te daten. En daarnaast: wat ging ik dan op mijn profiel zetten? ‘Vrouw met reuma zoekt man?’
Maar onder lichte dwang maakte ik uiteindelijk toch maar een account aan. “En niet na drie dagen je account weer verwijderen, hè Marja!”, waarschuwde mijn vriendin. “Je gaat dit een maand proberen. Ik ondersteun je wel.” Oké, oké, mopperde ik nog. Maar nadat ik plechtig beloofd had om dit serieus een kans te geven, startte ik de app op.
Hallo, ik heb reuma en ben afgekeurd
Nadat ik de eerste obstakels had overwonnen, zoals welke foto’s je plaatst, wat je neerzet bij je beroep (even niks, besloot ik) en mijn voorsteltekst (alleen symbooltjes, want een hele tekst bleek best ingewikkeld), was het profiel binnen tien minuten klaar. Ontzettend nieuwsgierig bogen mijn vriendin en ik ons vervolgens over de verschillende mannen die een voor een op mijn scherm voorbij kwamen. Van hilarische tot kinky tot normale profielen, je krijgt er zo een avond mee vol.
Het duurde niet lang voordat ik de eerste matches binnen had. Op een bepaald moment zat ik zelfs met vijf mannen tegelijkertijd te chatten. En ik kan je zeggen: dat is best ingewikkeld.
Hoewel ik na jaren getrouwd te zijn blijkbaar toch nog steeds goed kon flirten, was de vraag over werk en wat ik deed in het dagelijks leven toch eentje die ik doodeng vond – een vraag die altijd al na drie zinnen werd gesteld en waarvan ik niet zo goed wist hoe ik daarop ging antwoorden.
Na lang bakkeleien en in mijn notities het antwoord meerdere malen herschreven te hebben, kwam ik uiteindelijk op een tekst waar ik best tevreden mee was. Hij was duidelijk, positief en niet te lang, maar ik draaide er vooral niet omheen – ik wist dat dat geen zin had. Ik kon beter nu eerlijk en duidelijk zijn, dan achteraf iemand voor het blok zetten. En als iemand nu met me wilde afspreken met de kennis dat ik reuma had, wist ik tenminste zeker dat hij me ook echt leuk vond.
Desondanks piste ik elke keer in mijn broek als ik deze tekst verstuurde. Kreeg ik überhaupt een reactie terug? Of haakte hij af? Ik vond het altijd weer superspannend.En ja, er waren mannen die daarna al snel hun interesse verloren. Mannen die, achteraf gezien, materialistischer in het leven stonden dan ik. Maar er waren ook heel veel mannen die mij daardoor nog interessanter vonden – vooral hoe ik in het leven stond en hoe ik met de uitdagingen in mijn leven omging.
Na vier weken en zeven dates met vier mannen verder, was ik gesloopt. Tinder is hard werken. Ik was er dan ook weer even klaar mee.
Ook mét reuma ben je een bijzondere vrouw
Al met al had Tinder me ook veel gebracht. Na enige tijd vond ik het steeds makkelijker om te vertellen dat ik reuma had en afgekeurd was. Ik ben namelijk wie ik ben en ook met reuma waren er blijkbaar genoeg mannen die met mij wilde daten. Inmiddels heb ik Tinder er meerdere malen van afgegooid en er weer opgezet. Heb ik gedatet met mooie mannen, slimme mannen, interessante mannen en mannen die misschien niet zo knap, maar wel grappig waren. Helaas was er geen een de man die ik zocht, maar waren ze het allemaal wel over één ding eens: ik ben een bijzondere mooie vrouw, die ondanks haar reuma en afkeuring iets heel moois van haar leven maakt!
Daten met reuma is misschien een weg met beperkingen, maar vooral ook eentje vol mogelijkheden!