Marja van Wissen (1982) is het brein achter de website ReuMaLeeft en vertelt in haar columns over haar leven met reuma. Op de laatste ledendag verzorgde ze ook een workshop.
Ik zit op een bankje uit te puffen van een nogal pittige wandeling door de heuvels van Zuid-Limburg. Mijn plan was om een klein rondje te wandelen, maar ergens heb ik een afslag gemist. Blij dat ik dit bankje tegenkwam, zit ik hier in mijn eentje te genieten van de vele vergezichten die ik vanaf dit punt heb. Nou ja, helemaal alleen ben ik niet, want Gerda zit ook op dit bankje. En Gerda heeft nogal wat meningen die ze met mij wil delen.
Meningen als: “Dat heb je weer niet goed gedaan hè? Nu heb je te ver gelopen en dadelijk weer heel veel pijn aan je enkel.” “Als je op die splitsing die andere afslag had genomen, was je nu al thuis.” En zo ratelt Gerda lekker door.
Vroeger vond ik het heel lastig om niet te luisteren naar Gerda, want Gerda bleef doordraven ongeacht wat ik zei. Maar inmiddels zit ik met een glimlach te luisteren naar haar commentaar en lukt het me ondertussen toch te genieten van de omgeving. Want Gerda kan zeggen wat ze wil, maar ze heeft niet altijd gelijk.
Onze eerste ontmoeting
Ik weet nog dat ik Gerda voor de eerste keer ontmoette. Ik zat bij de psycholoog, omdat ik moeite had om te gaan met de meningen en opmerkingen die mensen, vaak ongevraagd, over mijn leven hadden. Op een gegeven moment vroeg mijn psycholoog: “Waarom raakt je dit zo?” En: “Waarom ben je continu zo streng voor jezelf?”
En daar kon ik niet zo snel een antwoord op geven, want waarom vond ik dit zo moeilijk om mee om te gaan? Waarom deed ik dit inderdaad? De daaropvolgende vijftien minuten benoemde ik alle mogelijke oorzaken die ik kon bedenken, totdat ik uiteindelijk stilviel. Want heel eerlijk gezegd wist ik het échte antwoord op deze vraag totaal niet.
Toen mijn psycholoog merkte dat ik uitgepraat was, gaf ze me een pen en zei: “Schrijf nu eens alle gedachten op die bij je opkomen.” Na wat morren begon ik één voor één al mijn gedachten op te schrijven. En wat bleek: ik had 1001 gedachten over mezelf en over wat ik dacht dat ik moest doen. Ik had zelfs niet eens plek genoeg om alle gedachten op te schrijven.
Wat ik hieruit kon concluderen was, dat ik niet de opmerkingen en meningen van anderen zo moeilijk vond, maar vooral mijn eigen opmerkingen en meningen over mezelf. Deze hielden me niet alleen tegen in het aangaan van waardevolle relaties met anderen, maar ook in het leiden van een waardevol leven. Want mijn gedachten hadden overal wel een mening over. Zo vonden mijn gedachten het geen goed idee om hulp te vragen, want ‘dat is voor zwakke mensen’. Of ze vonden dat ik maar beter niet kon gaan daten omdat ik als afgekeurde jonge vrouw nooit een man zou vinden, want “wie wil nu een relatie met een zieke vrouw zonder werk?”
Deze gedachten had ik echter niet voor niks ontwikkeld. Ze hadden ook hun nut. Mijn verstand probeerde hiermee bepaalde leefregels in stand te houden om mij te beschermen. Regels die gedurende mijn leven door ervaringen, meningen van anderen en ervaringen vanuit relaties gevormd waren, maar die nu aanvoelden als een iets te krap pak dat niet lekker zat. Dat pak weerspiegelde eigenlijk mijn verleden: wat anderen dachten dat ik was, maar weerspiegelde niet wie ik écht was. Het was dus tijd om mijn beschermpak uit te trekken en mijn eigen pak aan te trekken. Om mijzelf te laten zien wie ik écht was!
En hierbij ging Gerda mij helpen. Ik nam deze gedachten namelijk véél te serieus, waardoor ik niet meer aan het roer van mijn eigen leven stond. Om weer mijn eigen authentieke leven terug te krijgen, kwam Gerda in mijn leven.
Gerda zit in mij
Je eigen gedachten niet al te serieus nemen, klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. En toch is het makkelijk. Met een simpel trucje: geef je belemmerende gedachten een naam! Maak er een persoon van, zodat je deze gedachten kunt loskoppelen van je eigen ik. Mijn gedachten zijn dus Gerda. Gerda zit in mij, maar bepaalt niet meer alle keuzes die ik maak. Ik laat haar vertellen, voelen en mij beschermen en doe ondertussen toch de dingen in mijn leven die ik superleuk en belangrijk vind. Hoe eng Gerda dit ook vindt. Ik neem haar gewoon mee en zeg: “Kom op Gerda, dit wordt leuk!”
Dus ook tijdens een wandeling, waarbij ik onverstandig een verkeerde afslag nam (aldus Gerda), maar hierdoor wel kan genieten van het mooie uitzicht die ik hiermee tegenkwam!